Μογκιλιόφ

Πόλη (371.300 κάτ. το 1999) της Λευκορωσίας, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Βρίσκεται σε απόσταση 170 χλμ. από το Μινσκ και εκτείνεται στο μεγαλύτερο τμήμα της πάνω στη δεξιά όχθη του ποταμού Δνείπερου. Αποτελεί σπουδαίο σιδηροδρομικό κόμβο και είναι έδρα πολλών βιομηχανιών (μεταλλουργίες, μηχανοκατασκευές, αρτοποιίες, κονσερβοποιίες, βουτυροκομία, συγκρότημα επεξεργασίας κρέατος, εργοστάσια ζαχαρωτών) και ελαφράς βιομηχανίας (ετοίμων ενδυμάτων, πλεκτών, υποδημάτων). Διαθέτει επίσης δύο θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, τεχνολογικά και παιδαγωγικά ινστιτούτα, θέατρο και εθνικό μουσείο. Στην πόλη διατηρείται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, θολωτή βασιλική, που άρχισε να χτίζεται το 1669. Ενδιαφέροντα κτίσματα είναι η μεγάλη πλατεία Λένιν με το Σπίτι των Σοβιέτ (β μισό του 1930) και το Διοικητήριο (1938 - 1940). Η ομώνυμη επαρχία (29.000 τ.χλμ., πάνω από 1.245.800 κάτ.) εκτείνεται σε πεδινή περιοχή που διασχίζεται από τους ποταμούς Δνείπερο και Βερεζίνη. Έχει αναπτυγμένη γεωργία, (δημητριακά, πατάτες, λινάρι) κτηνοτροφία (βοοειδή, χοίρους) και δασική εκμετάλλευση. Μεγάλη οικονομική σημασία έχουν ακόμα οι βιομηχανίες τροφίμων, οι υφαντουργίες και οι ξυλουργίες. Ιστορία. Το όνομα της πόλης αναφέρεται για πρώτη φορά το 1267, η δε ονομασία της προήλθε ίσως από αρχαίο νεκροταφείο, όπου δημιουργήθηκε οικισμός. Τον 14o αι. πέρασε στην επικράτεια της Ρωσίας του Κιέβου και λίγο αργότερα προσαρτήθηκε στη Λιθουανία. Τον 16o αι. ονομάστηκε πόλη και καταλήφθηκε από τμήμα εξεγερμένων Ουκρανών Κοζάκων και το 1606 - 1610 έγινε το θέατρο του λαϊκού αγώνα της εξέγερσης της φτωχολογιάς και των βιοτεχνών. Το 1772 πέρασε στην επικράτεια της Ρωσίας και αργότερα έγινε έδρα κυβερνείου. Στο χρονικό διάστημα 1-26 Ιουλίου 1941 η Μ. αμύνθηκε εναντίον των φασιστικών στρατευμάτων της Γερμανίας και απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα στις 28 Ιουλίου 1944.